AIDIYET

Hep aidiyet sorunum oldu benim, belki sadece Istanbul disinda, yok yok hatta orada bile.Yasadigim kucucuk ,tutucu Anadolu sehirlerinden isikli, parlak,eglenceli,sinirsiz dunyanin en kalabalik sehrine kadar hep bir sonraki destinasyonu bekleyerek,hayal ederek gecirdim zamanin buyuk bolumunu.Bir sonrakine gittigimde de ya eskisine donmeyi ya da baska bir yeniye kavusmayi ozledim.Simdi yillar gecerken anliyorum bir yere kok salmak, rahat hissetmek orada,o sehrin dehlizlerini,kestirmelerini bilmek ne guzel sey,ne buyuk ayricalik aslinda.Kisilik sorunudur belki bir coklarina gore, bana gore huzursuz ruh sendromu.Pek cok insan da siddetli ya da hafif var bu ruh huzursuzlugu sanirim,her zaman dile getirilmese de.Kendi kafamin icindekileri, gri maddemin nelerle mesgul oldugunu bilmesem cok sakin birisi oldugumu dusunurdum sanirim,o yuzden cok sakin gorunen insanlarin da huzursuz ruh oldugu her halinden belli olanlarla ayni isyan,kargasa,depresyon potansiyeline sahip oldugunu dusunuyorum.
Kisisel anilara yapailan yolculukta en onemli sey insanlar aslinda, mekanlar degil.
Birlikte gulup,aglayip,keyif alip ictiginiz,sizdiginiz kisiler;yillara dayanikliligi iliskinin, gorusme sikligi degil gonulde iz birakan.Iliskimin devami icin rutin arama zorunlulugum olan insanlarla duzenli iletisim icinde olmaktan imtina ediyorum, cunku bir sure sonra gorev haline geliyor bu iletisim ve gorev yerine getirilmezse yenilen fircalar, kusen sahsi baristirmak icin cabalama da kazanimlar oluyor.
Bu yuzden ne yazik ki yerler gibi pek cok insan da ben de aidiyet duygusu uyandiramadi, ben de onlarda muhtemelen.Gecmisimden kendimi hala baglantili hissettigim ki sayisi 3-5 ten fazla degildir, her gorustugumde aramiza hic zaman,mekan girmemis gibi konusmaya basladigim insanlara siki siki sariliyor ve kaybetmemeye calisiyorum , o kadar zor ki onlar gibisini tekrar bulabilmek,yillandikca anliyorum.